Όλα είναι πιθανά λόγω της κλιματικής αλλαγής. Πλέον στα γερμανικά αμπέλια μπορεί κανείς να εντοπίσει όχι μόνο τις γνωστές γερμανικές ποικιλίες αλλά και ξένες, που ευδοκιμούν σε πιο ήπιο κλίμα.
Τεμπρανίλο αντί Τρόλινγκερ και Μερλό αντί Μύλερ Τούργκαου. Οι γερμανοί αμπελουργοί τολμούν το μεγάλο άνοιγμα σε ξένες ποικιλίες σταφυλιών που παραδοσιακά λόγω των δύσκολων κλιματολογικών συνθηκών δεν ευδοκιμούν στη Γερμανία. Ωστόσο εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και της ανόδου της θερμοκρασίας και στη Γερμανία είναι εφικτή η εισαγωγή, καλλιέργεια και κυκλοφορία στην αγορά νέων, ξένων ποικιλιών. Το ποσοστό των διεθνών ποικιλιών σταφυλιών που καλλιεργούνται στη Γερμανία είναι ακόμη χαμηλό, της τάξεως του 1% της συνολικής παραγωγής, εντούτοις παρατηρείται αυξητική τάση. Για παράδειγμα η παραγωγή Καμπερνέ Σοβινιόν, Σιράχ και Τεμπρανίλο έχει διπλασιαστεί κατά την περίοδο 2010 και 2014, σύμφωνα με στοιχεία του Γερμανικού Ινστιτούτου Οινολογίας. Επίσης οι καλλιεργούμενες εκτάσεις με Μερλό και Καμπερνέ Σοβινιόν αυξήθηκαν κατά 20%.
Δημόσιος διάλογος γύρω από το γερμανικό κράσι
Aμπελώνας Ρίσλινγκ στο Ράινγκαου
Η βασική αιτία πίσω από αυτή την στροφή σε νέες ποικιλίες είναι κλιματολογική, μιας και η κλιματική αλλαγή έχει αλλάξει τα δεδομένα στην εποχή του τρύγου, η οποία πλέον παρατείνεται. Παρά τις θετικές επιπτώσεις που επιφέρει η αλλαγή παραγωγικού μοντέλου στις οικονομικές επιδόσεις γερμανών καλλιεργητών, ειδικοί από τον χώρο της οινολογίας εκφράζουν επιφυλάξεις για την τάση διεθνοποίησης της γερμανικής οινοπαραγωγής. Ένα βασικό ερώτημα που θέτουν είναι αν η γερμανική οινοπαραγωγή θα πρέπει να συνεχίσει να εστιάζει στους ελαφρούς, φρουτώδεις οίνους, που προέρχονται από περιοχές με δροσερό κλίμα, όπως το Σπετμπουργκούντερ ή το Ρίσλινγκ ή ένα θα πρέπει να στραφεί σε πιο δυνατά κόκκινα κρασιά όπως το γαλλικό Μερλό.
Σύμφωνα με την Ρουτ Φλόιχαουζ, καθηγήτρια οινολογίας από το πανεπιστήμιο του Χαϊλμπρόν, η στρατηγική επιλογή της διεθνοποίησης της οινοπαραγωγής μακροπρόθεσμα δεν συμφέρει. Ένας γερμανικό Μερλό, Σαρντονέ ή Καμπερνέ Σοβινιόν μπορεί να είναι αξιοπρεπή, ωστόσο αναμφίβολα το δυνατό σημείο της γερμανικής οινοπαραγωγής με το οποίο οι ξένοι καταναλωτές την έχουν ταυτίσει είναι τα λευκά κρασιά. Όπως λέει η γερμανίδα ειδικός ένα κόκκινο Μερλό μπορεί να έχει επιτυχία στο εσωτερικό, ωστόσο σε επίπεδο διεθνούς ανταγωνισμού δύσκολα μπορεί να καθιερωθεί.
Η παλιά καλή συνταγή...
Αντίθετη άποψη έχει ο Ούλριχ Μάιλε από το κτήμα Lauffener έξω από τη Στουτγκάρδη. Ο ίδιος καλλιεργεί σε 800 εκτάρια διεθνείς ως επί το πλείστον ποικιλίες με μεγάλη επιτυχία, τονίζοντας ότι η ποιότητα της παραγωγής αυτών των ειδών έχει μια αρκετά καλή παρουσία σε διεθνές επίπεδο. Από την πλευρά του ο Φριτς Κέλερ, ιδιοκτήτης του διάσημου γερμανικού οινοποιείου Keller, είναι «παλιός» στον χώρο της καλλιέργειας διεθνών ποικιλιών. Η οικογένεια Κέλερ καλλιεργεί Μερλό εδώ και 25 χρόνια. Ωστόσο, όπως λέει ο ίδιος με αφοπλιστική ειλικρίνεια, η ποιότητα του γερμανικού κόκκινου κρασιού δεν συναγωνίζεται με τίποτα τα γαλλικλα Μπορντώ. Για το λόγο αυτό εμμένει στις κλασικές, γερμανικές σταθερές του Σπετμπουργκούντερ και Γκράουμπουργκούντερ, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία διεθνώς.
Βολφ φον Ντρέβιτς
