Ένας στους τέσσερεις νέους Γάλλους είναι άνεργος. Στον προεκλογικό αγώνα των Ευρωεκλογών δεν αποτελεί θέμα για κάνενα από τα φαβορί. Αυτή η παράλειψη θα μπορούσε να αποτρέψει κάποιους από το να ψηφίσουν.
Δυο ομάδες νεαρών στο κέντρο του Παρισιού μοιράζουν πράσινα φυλλάδια και κρατούν μαύρα χαρτονένια πλακάτ στο χέρι. Το μήνυμά τους: «Δεν αφήνω στους άλλους να αποφασίσουν για τους Ευρωβουλευτές μου». Στα υπόλοιπα χάρτινα πλακάτ αναγράφονται διάφορες αντικρουόμενες ρήσεις Ευρωβουλευτών με στόχο να προκαλέσουν δημόσια συζήτηση, όπως για παράδειγμα για το προσφυγικό. Αυτό που για τους ακτιβιστές μοιάζει προφανές, ότι δηλαδή η Ευρώπη είναι σημαντική, για τους νεαρούς Γάλλους δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ένας στους τέσσερεις νέους στη Γαλλία είναι άνεργος.
Ο Λεό Αλέρ ανήκει όμως σε εκείνους του νέους που θεωρούν πως «η Ευρώπη είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας». Ο 21χρονος είναι μέλος μια ένωσης, η οποία εδώ και τριάντα χρόνια μάχεται για μια δημοκρατική και ενωμένη Ευρώπη. Για τον Λεό είναι αυτονόητο ότι έχει φίλους όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και στη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία. Εκτός αυτού, τα προγράμματα ανταλλαγής στα πανεπιστήμια δίνουν τη δυνατότητα στους φοιτητές να γνωρίσουν άλλες χώρες και εκπαιδευτικά προγράμματα και όλα αυτά με χρήματα της ΕΕ. Την ίδια άποψη έχει και η 23χρονη Μαρί Πουλεκίν, η οποία σπουδάζει πολιτικές επιστήμες στο Παρίσι. «Δεν μπορώ να φανταστώ πλέον ένα κόσμο χωρίς την ΕΕ» λέει. Δεν καταφέρνει όμως να μοιράσει τα φυλλάδια και να πείσει τους νεαρούς Γάλλους για την αναγκαιότητα της ΕΕ.
Η ΕΕ δίνει την κατεύθυνση, αλλά οι χώρες οφείλουν να πράξουν
Νεαροί άνεργοι σε υπηρεσία κοντά στο Παρίσι
Το ζήτημα της ανεργίας των νέων δεν αποτελεί θέμα πάντως στον προεκλογικό αγώνα ούτε του Εμανουέλ Μακρόν ούτε της ακροδεξιάς αντιπάλου του Μαρίν Λεπέν. Η ανεργία στους νέους κάτω των 25 ετών στη Γαλλία κυμαίνεται στο 19,2%.
«Αισθάνομαι πως η ΕΕ δεν ενδιαφέρεται για εμάς», λέει μια 19χρονη. «Μπορούμε να κάνουμε κάτι μόνο όταν βρούμε μια δουλειά με δικά μας μέσα. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ούτε καν μας βλέπουν. Τους είμαστε αδιάφοροι». Την ίδια γνώμη έχει και ένας συνομήλικος της που θέλει να γίνει αστυνομικός. Και για αυτόν η ΕΕ είναι απούσα. «Κατάγομαι από ένα χωριό με 300 κατοίκους. Η σημαία της ΕΕ κυματίζει σε όλα τα δημόσια κτήρια αλλά αυτό που μετράει είναι οι τοπικές πρωτοβουλίες».
Ο οικονομολόγος Κρίστοφερ Ντέμικ κατανοεί των προβληματισμό των δυο νέων και συνοψίζει. «Η ΕΕ μπορεί μόνο μέσα από τα διαρθρωτικά ταμεία να διαθέσει χρήματα. Ωστόσο η υλοποίηση των προγραμμάτων μπορεί να γίνει μόνο από χώρες ή ομάδες πολιτών. Η Ευρώπη δίνει την κατεύθυνση, αλλά οι εθνικές κυβερνήσεις είναι αυτές που οφείλουν να πράξουν».
Λίζα Λουί
Επιμέλεια: Μαρία Ρηγούτσου
