ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΝΕΣΣΗ
Όπως τα πλοία χωρίς πυξίδα κανένα λιμάνι δεν μπορούν να προσεγγίσουν, έτσι και μείς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που μπορεί να μας κατευθύνει στην ασφαλή έξοδο από τα δυσεπίλυτα προβλήματα που ορθώνονται απειλητικά μπροστά μας, είναι ένα όραμα. Ένα όραμα για την Ελλάδα, ένα όραμα στο ρόλο μιας αξιόπιστης πυξίδας που να κατευθύνει με ασφάλεια τη μελλοντική μας πορεία ως χώρα.
Για να αποκτήσουμε όμως όραμα θα πρέπει να ονειρευτούμε ξανά.
Όνειρο όμως και «όραμα» όχι σαν το προηγούμενο που μας κατέληξε στο τέλμα που σήμερα βρισκόμαστε και κάθε μέρα βουλιάζουμε μέσα του και πιο πολύ.
Όχι το όνειρο του νεοπλουτισμού, της αλαζονείας, της απληστίας, της χαιρεκακίας, του ανόητου ανταγωνισμού για το ποιος θα έχει ενάμισο τετραγωνικό μέτρο πισίνας παραπάνω από το γείτονα!
Όχι το όνειρο να κάνουμε κουμπαριές και τραπεζώματα με πολιτικούς για να τα «χρειαστούμε» αργότερα.
Όχι το όνειρο να ελέγχουμε τα πανεπιστήμια, τη ΔΕΗ τον ΟΤΕ τον κάθε δημόσιο οργανισμό, δήθεν για την ανεξαρτησία τους αλλά στην ουσία και στην πράξη για να βρίσκουν εύκολα και σίγουρα θέση τα παιδιά μας τ’ ανίψια μας, τα ξαδέλφια μας και δεν ξέρω τι άλλοι συγγενείς, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς αξία, χωρίς ηθικές αξίες, χωρίς ενοχές, χωρίς ντροπή.
Όχι το όνειρο για το φακελάκι που επεκτάθηκε ασύδοτα και ανήθικα παντού, επειδή η πολιτική εξουσία κατέστησε το κράτος απρόθυμο να ελέγχει, ώστε από τη μια να μας έχει υπό εκβιασμό και στην παρανομία όλους και από την άλλη για να έχουν οι ίδιοι οι πολιτικοί το άλλοθι να κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα για τις πελατειακές και ιδιοτελείς σχέσεις τους και όχι σε έργα δημόσιου και κοινωνικού συμφέροντος, όπως είναι υποχρεωμένοι να κάνουν με δέσμευση όρκου.
Στον Καναδά, ως παράδειγμα, η φορολογία είναι υψηλότατη πλησιάζει και ξεπερνά το 50% των εισοδημάτων των πολιτών. Μια μέση κατοικία φορολογείται επιπλέον με περίπου 7.000$ το χρόνο, όμως κάθε κοινωνική παροχή είναι απολύτως δωρεάν από περίθαλψη μέχρι παιδεία, από όταν γεννιέται ένα μωρό μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Δεν υπάρχει στους πολίτες του Καναδά καμία, μα απολύτως καμία ανησυχία για το μέλλον τους, το δικό τους αλλά και των παιδιών τους.
Τι άλλο χρειάζεται να ζήσουμε όταν πατέρας άκουσε από το γιο του το εξής πρωτάκουστο αλλά απολύτως ορθολογικό στην κατάσταση που έχουμε περιέλθει: «Πατέρα μας κατέστρεψες, έγραψες τα διαμερίσματα στο όνομα μας(!) και μας έχουν ξετινάξει στους φόρους, στα χαράτσια και από ενοίκια… οι περισσότεροι αδυνατούν να μας πληρώσουν».
Τι άλλο χρειάζεται να ζήσουμε για να καταλάβουμε ότι οι κουμπαριές μας με τους υπάρχοντες πολιτικούς, μας οδηγούν ολοένα και σε νέες συμφορές.
Τι άλλο χρειάζεται να ζήσουμε για να καταλάβουμε πως μόνο μέσα από τον κοινωνικό πλούτο μπορούμε να εξασφαλίσουμε και τον ατομικό, όπως και τα πιο πολιτισμένα κράτη της γης, (που κάποτε ανήκαμε και μείς).
Τι άλλο χρειάζεται να ζήσουμε για να καταλάβουμε πως χρειάζεται όραμα, όραμα ποιοτικό, πυξίδα για μια σταθερή κι αλάνθαστη πορεία προς το μέλλον που μας αξίζει.
..............................
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πρωινός Λόγος
http://www.proinoslogos.gr/
