«Υπερβολική η ακαμψία από μέρους της Ευρώπης, όσοι ήθελαν να αλλάξουν την κυβέρνηση ηττήθηκαν» δήλωσε ο οικονομολόγος Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ιλ Μεσατζέρο.
Φαινομενικά είχε επιδειχθεί καλή θέληση «και στις 25 Ιουνίου, όταν η πρόταση επαναδιαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης είχε γίνει δεκτή με ενθαρρυντικούς τόνους. Στη συνέχεια, όμως, το κείμενο εκείνο ξαναγράφτηκε με τις γνωστές άκαμπτες παραμέτρους των αιτημάτων που δεν μπορούν να γίνουν δεκτές από την Αθήνα και στο τέλος κάποιοι προσπάθησαν να πουν ότι για την αποτυχία έφταιγε η Ελλάδα» τονίζει ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος.
Σε σχέση με την ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους, εκτιμά ότι «ήρθε η ώρα να πουν με σαφήνεια οι πιστωτές την άποψή τους, αν προτιμούν να αναδιαρθρώσουν το χρέος και να δεχθούν κάποιες απώλειες, ή να κινδυνεύσουν να χάσουν τα πάντα».
Ο Τζέιμς Γκαλμπρέιθ υπογραμμίζει ότι «στην υπόθεση της Ελλάδας έχει υπερισχύσει το συμφέρον Γερμανών και Γάλλων να μην χάσουν ούτε μια δεκάρα από τις επενδύσεις τους» ενώ στην Αμερική, σε περίπτωση στάσης πληρωμών, η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει πρώτα από όλα να εγγυηθεί τις υπηρεσίες βασικής σημασίας προς τους πολίτες, οι οποίοι έχουν προτεραιότητα σε σχέση με τους πιστωτές.
Σχετικά με το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, ο Αμερικανός οικονομολόγος εκτιμά: «Ο Αλέξης Τσίπρας ρίσκαρε πολύ. Όταν προκήρυξε το δημοψήφισμα ήταν πεπεισμένος ότι θα το έχανε και ότι η ψήφος θα επικύρωνε την πτώση της κυβέρνησης. Αντιθέτως, η λαϊκή ετυμηγορία του πρόσφερε μεγάλη στήριξη, αλλά και την υποχρέωση να διαπραγματευθεί με πολύ σταθερό τρόπο. Αυτήν την στιγμή, για τον ίδιο, ο μόνος μεγάλος κίνδυνος θα ήταν να υπογράψει μια συμφωνία που δεν μπορούν να δεχθούν ούτε το κόμμα του, ούτε ο ελληνικός λαός».
Ερωτηθείς, τέλος, αν «η Ευρώπη, σε περίπτωση αποτυχίας της διαπραγμάτευσης, κινδυνεύει» ο κ. Γκαλμπρέιθ απαντά στην Ιλ Μεσσατζέρο: «Το σημαντικότερο στοίχημα έχει ήδη χαθεί, και ήταν εκείνο που αφορούσε την κοινοτική ηγεσία. Μια ομάδα αλαζόνων γραφειοκρατών νόμιζε, όντως, ότι ο ελληνικός λαός θα δεχόταν να στείλει στο σπίτι τους, ακριβώς τους πολιτικούς που είχε εκλέξει, και να τους αντικαταστήσει με μαριονέτες στα χέρια των Βρυξελλών. Αυτό που πέτυχαν, αντιθέτως, είναι η διεύρυνση της διαμαρτυρίας στην Ισπανία και στην Ιταλία».
