--------------------------------
Η Ελλάδα παλεύει στον κυκεώνα των προβλημάτων που προκάλεσαν οι οικονομικοί και πολιτικοί προσανατολισμοί των κυβερνήσεών της. Στο εφιαλτικό παζλ, που κάθε κομμάτι του κρύβει και μια δυσάρεστη έκπληξη για την κοινωνία, προστέθηκε το δράμα των προσφύγων που παλεύουν για τη ζωή τους εκθέτοντάς την σε διαρκή κίνδυνο. Είναι σαφές ότι δεν μπορούν να ζήσουν ομαλά ή έστω ανεκτά στην εμπόλεμη Συρία, στο ανασφαλές Αφγανιστάν, στο πολυδιαλυμένο Ιράκ.
Είναι επίσης σαφές ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να χρησιμεύσει ως διαρκές «τράνζιτ» (μιας και ελάχιστοι είναι αυτοί που θέλουν να μείνουν εδώ) πολλών κεντροευρωπαϊκών ή βόρειων προορισμών. Ή, αν μεταβληθεί σε τέτοιο, θα πρέπει οι χώρες προορισμού των προσφύγων- μεταναστών να αναλάβουν το (και οικονομικό) βάρος που τους αναλογεί απέναντι σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων που φιλοξενεί, για απροσδιόριστο διάστημα, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων. Οι οποίοι πρέπει να στεγαστούν αξιοπρεπώς, να τραφούν επαρκώς και να μετακινηθούν με ασφάλεια από τον τόπο που προσωρινά στεγάστηκαν, στον τόπο (χώρα) που θέλουν να μεταβούν.
Το στοιχειώδες αυτό πρόγραμμα προϋποθέτει σχέδιο, οργάνωση, κεφάλαια που δεν μπορεί να αφορούν μόνο την Ελλάδα, αλλά όλες τις εμπλεκόμενες χώρες. Φυσικά, η συμμετοχή της Ελλάδας που δεν διάλεξε ούτε? τη γεωγραφική της θέση ούτε αυτόν το ρόλο (της χώρας- υποδοχέως προσφύγων) πρέπει να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο συνεκτίμησης των υποχρεώσεων που έχει απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συνεκτίμηση αυτή θα σχεδιάσει εκ νέου τη βάση συμφωνιών που συνήφθησαν εκβιαστικά και υπό την απειλή της άμεσης εξόδου από το κοινό νόμισμα: Δεν μπορεί να ζητείται «η εφαρμογή του προγράμματος ως έχει» και συγχρόνως να ανατίθεται στη χώρα των 10 εκατομμυρίων κατοίκων καθήκον που αναλογεί σε άλλες πολλαπλάσιου αριθμού και σαφώς περισσότερων οικονομικών δυνάμεων. Αν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ευθέως και πρωτογενώς η καταστροφική συμφωνία που υποχρεώθηκε να δεχτεί και να υπογράψει η χώρα τον Ιούλιο, μπορεί κάλλιστα να αμφισβητηθεί εξ αποτελέσματος και εκ συνθηκών. Στους εταίρους- δανειστές δεν λέει τίποτα η οικονομική κρίση που έχει εξαπλωθεί στη χώρα μας, φέροντας μαζί της βαθιά ανθρωπιστική κρίση και καταστροφές οικογενειών, ανθρώπων και επιχειρήσεων. Άλλωστε, στα εξωτερικά τους γνωρίσματα (πιθανότατα ούτε και στα εσωτερικά) δεν συγκαταλέγεται η κατανόηση και η αλληλεγγύη.
Το θέμα μάλιστα «της αλληλεγγύης» το χρησιμοποιούν ως διαρκές άλλοθι κάλυψης της ιδιότυπης τοκογλυφίας που επιβάλλουν στη σχέση με την Ελλάδα: «Εμείς δανείζουμε, άρα σας διευκολύνουμε, εσείς πρέπει να επιστρέφετε τα δανεικά για να υπάρχει ειλικρινής σχέση». Η τυπικά ορθή και αμφίδρομη αυτή σχέση αποκρύπτει το γεγονός ότι η επιστροφή των δανεικών παραπέμπει σε όρους Σάιλοκ, με στόχο τον πλήρη έλεγχο όχι μόνο των οικονομικών της χώρας, αλλά των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, της κοινωνικής διάρθρωσης και των κυβερνήσεων που εκλέγονται. Η βασική αρχή Σόιμπλε την οποία ασπάζεται όλο το βρυξελλιώτικο απαράτ, σύμφωνα με την οποία «οι εκλογές δεν μας λένε τίποτα και δεν θα αλλάζει η Ευρώπη πολιτική κάθε φορά που μια χώρα αλλάζει κυβέρνηση, ψηφίζοντας», προσδιορίζει τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βασικές δημοκρατικές λειτουργίες έχουν υποκατασταθεί από την κυριαρχία των αγορών, των πολυεθνικών κεφαλαίων, των ανώνυμων funds που ετοιμάζονται να εισβάλλουν και στη χώρα μας, αγοράζοντας «κόκκινα» ή και άλλα δάνεια.
Όλο αυτό επαχθές πλαίσιο στο οποίο υποχρεώθηκε να ζει η Ελλάδα πρέπει και μπορεί να αναθεωρηθεί από την εξέλιξη των συνθηκών του προσφυγικού- μεταναστευτικού που (πρέπει να) βαρύνει ισότιμα όλους και όχι μόνο τις χώρες υποδοχής. Μέσα σε αυτούς είναι και όσοι οδηγούν την Ελλάδα στην απαξίωση και την εξάρτηση, δανειστές και κατά τα λοιπά, εταίροι.
*Ο Άκης Κοσώνας είναι δημοσιογράφος
Tags
ΣΧΟΛΙΑ-ΑΠΟΨΕΙΣ
