Στη Γερμανία υπάρχει μια τάση τελευταία για την καλλιέργεια παλιών ποικιλιών σταφυλιού που δεν υπάρχουν πλέον. Η τάση αυτή έχει ένθερμους υποστηρικτές. Ωστόσο κάποιοι αντιδρούν επιφυλακτικά.
«Το κρασί είναι ευλογημένο» έλεγε ο Μαρτίνος Λούθηρος σε μια από τις συγκεντρώσεις του. Ο μεγάλος μεταρρυθμιστής της Εκκλησίας έπινε ευχαρίστως και παραπονιόταν όταν το κρασί δεν ήταν καλό. Ο Λούθηρος δεχόταν κρασιά ως δώρα από πολλούς ευγενείς, καλλιεργούσε ο ίδιος αμπέλια ενώ έπαιρνε με το έτσι θέλω και βαρέλια από τα κελάρια του δήμου της Βιτεμβέργης. «Γλεντοκοπώ» παραδεχόταν ο Λούθηρος «αλλά δεν χρειάζεται οι άλλοι να με μιμούνται διότι δεν έχουν όλοι τις αντοχές μου» συμπλήρωνε για να προειδοποιήσει τυχόν μιμητές για τα πάθη του.
Είναι αδιαμφισβήτητο πάντως πως οι συνδαιτυμόνες του ήταν «γερά ποτήρια» γεγονός που δεν ήταν περίεργο τον 15ο και τον 16ο αιώνα μια και η ποιότητα του νερού ήταν ιδιαίτερα κακή. Ποιο ακριβώς κρασί προτιμούσε ο γνωστός μεταρρυθμιστής πριν από 500 χρόνια παραμένει άγνωστο. Ο ίδιος ο Λούθηρος κάνει λόγο για το Reinfal αλλά δεν γνωρίζουμε εάν πρόκειται για κάποια ποικιλία ή για μια ονομασία προέλευσης. Οι σύγχρονοί του μιλούν για κρασί από τη Ρηνανία ή την Αλσατία. Η προέλευση δηλαδή και όχι η ποικιλία ήταν τότε σημαντικά.
Ωστόσο ιστορικοί και οινολόγοι προσπαθούν να καταλάβουν ποιές ποικιλίες καλλιεργούνταν πριν από 500 χρόνια και πιθανολογούν ότι επρόκειτο για μια ανάμειξη διαφόρων ειδών. Σίγουρα και την εποχή του Λούθηρου γνώριζαν ποικιλίες όπως το μοσχάτο ή το chasselas, υποστηρίζει η ιστορικός Έρικα Μάουλ από το Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο για τη Φυτοκαλλιέργεια κοντά στο Λαντάου της Ρηνανίας.
Όπως παλιά…
O Λούθηρος αγαπούσε το καλό κρασί
Το Ινστιτούτο για την Αμπελοκαλλιέργεια ξεκίνησε να καλλιεργεί παλιές ποικιλίες όπως το λεγόμενο ηδύμαυρο ή έναν τύπο ξινόμαυρου σταφυλιού, όπως επίσης και είδη που μοιάζουν με το λευκό morillon.
Υπάρχει μια μικρή ομάδα, η οποία σιγά-σιγά μεγαλώνει και ενδιαφέρεται να καλλιεργεί παλιές ποικιλίες, όπως για παράδειγμα ο ιστορικός κρασιού Τόμας Ριντλ. Καλλιέργησε μαζί με φίλους του μια ποικιλία που μοιάζει με το λευκό gouais και το βρίσκει θαυμάσιο. Δεν συμμερίζονται όμως όλοι την άποψή του. Ο Ερνστ Μπύσερ από το Γερμανικό Ινστιτούτο Οίνου είναι πιο επιφυλακτικός όσον αφορά τη γεύση τους και θεωρεί πως «δεν εξαφανίστηκαν άδικα οι παλιές ποικιλίες».
Οι ειδικοί εκτιμούν πως το κρασί τότε δεν ήταν τόσο αρωματικό όσο σήμερα. «Το σημαντικό ήταν να είναι ανθεκτικό» λέει ο Έρνστ Ριλ από το πανεπιστήμιο του Γκάιζενχάιμ. Για τον Γερμανό ειδικό το ενδιαφέρον των ανθρώπων που στρέφονται στις παλιές καλλιέργειες δεν περιορίζεται μόνο στην απόλαυση αλλά και στη διατήρηση της παράδοσης.
Ντορίν Φίντλερ (DPA) / Μαρία Ρηγούτσου
