ΕΕ και Βερολίνο έχουν ευθύνη για την άνοδο του λαϊκισμού στην Ιταλία, εκτιμά ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς Γκρέγκορ Γκίζι και ζητά για τις χώρες της κρίσης αναπτυξιακά προγράμματα και τερματισμό της λιτότητας.
Με αφορμή την συγκυβέρνηση λαϊκιστικών κομμάτων στην Ιταλία και τους φόβους για το μέλλον της ΕΕ και το ευρώ ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Αριστεράς Γκρέγκορ Γκίζι αποδίδει σε συνέντευξή του στον ραδιοσταθμό DLF ευθύνες, τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο.
«Το αντιευρωπαϊκό κλίμα στην Ιταλία οφείλεται στην στάση της ΕΕ, αλλά και την πολιτική γραμμή των Μέρκελ – Σόιμπλε των τελευταίων ετών έναντι του ευρωπαϊκού νότου. Έλεγα πάντα ότι είναι επικίνδυνο να απαιτείς συνεχώς περικοπές και λιτότητα αντί να προτείνεις ένα αναπτυξιακό σχέδιο, ένα είδος σχεδίου Μάρσαλ. Η εμμονή στη λιτότητα εγκυμονεί πολλούς κινδύνους και αν όντως η κρίση χτυπήσει την Ιταλία τότε τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η ΕΕ και θα υπάρξουν επιπτώσεις ακόμα και στη Γερμανία στους εργαζόμενους και τις επιχειρήσεις».
Παρά το γεγονός ότι η Ιταλία συνυπέγραψε το Σύμφωνο Σταθερότητα και Ανάπτυξης με σκοπό να διασφαλιστούν υγιή δημοσιονομικά, το χρέος της χώρας ανέρχεται στο 130% του ΑΕΠ, είναι δηλαδή δεύτερο σε ύψος μετά της Ελλάδας. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ιταλία έχει ευθύνη για την διόγκωση του δημοσίου χρέους», τονίζει ο Γκρέγκορ Γκίζι.
«Όπως και να έχει θα πρέπει να διαγραφεί μέρος του χρέους»
«Μέχρι το ξέσπασμα της τραπεζικής κρίσης το χρέος σε Ιταλία και Ελλάδα ήταν διαχειρίσιμο»
«Το χρέος ήταν διαχειρίσιμο στην Ιταλία ή την Ελλάδα μέχρι που ξέσπασε η τραπεζική κρίση και αποφασίστηκε η διάσωση των τραπεζών με συνέπεια την σχεδόν ανεξέλεγκτη υπερχρέωση. Και μετά εμείς οι Γερμανοί τους είπαμε με περισπούδαστο ύφος και αυστηρότητα να περικόψουν τα πάντα: μισθούς, συντάξεις και επενδύσεις. Όταν όμως η λιτότητα συνεχίζεται για χρόνια ο κόσμος δυσανασχετεί και στρέφεται εν τέλει στους λαϊκιστές».
Η διόγκωση του δημοσίου χρέους θα πρέπει να σταματήσει συνεχίζει ο Γκρέγκορ Γκίζι και προτείνει ορισμένες πιθανές λύσεις προς την κατεύθυνση αυτή: «Θα μπορούσε να εξεταστεί επιμήκυνση της αποπληρωμής των πιστώσεων. Ή να πραγματοποιηθεί διεθνής διάσκεψη διαγραφής χρέους, όπως έγινε το 1953 στο Λονδίνο προς όφελος της Γερμανίας. Όπως και να έχει θα πρέπει να διαγραφεί μέρος του χρέους. Μια άλλη δυνατότητα είναι ο διαφορετικός δρόμος που ακολουθεί η Πορτογαλία. Αυξάνοντας σταδιακά μισθούς και συντάξεις, ενισχύονται τα δημόσια έσοδα. Τονώνοντας την αγοραστική δύναμη, αυξάνονται τα έσοδα του κράτους. Γιατί δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν στον ίδιο δρόμο η Ελλάδα και η Ιταλία;» διερωτάται ο Γκρέγκορ Γκίζι.
DLF / Στέφανος Γεωργακόπουλος
