21 Οκτωβρίου 1972. Η ημέρα που στιγματίστηκε από την μεγάλη αεροπορική τραγωδία της Ολυμπιακής Αεροπορίας, όταν αεροσκάφος που εκτελούσε το δρομολόγιο Κέρκυρα-Αθήνα, συνετρίβη λίγο πριν προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Από τους 49 επιβάτες και τα τέσσερα μέλη του πληρώματος, 37 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ 16 κατάφεραν να σωθούν. γράφει ο Ηλίας Αλεξόπουλος
ΠΑΛΜΟΙ. Κι άλλοι παλμοί. Και ιδρωμένα μέτωπα… Πρώτη αντίδραση, το μούδιασμα. Και η σιωπή. Όχι επειδή δεν είχαν κάτι για να πουν. Είχαν. Πολλά. Και, κύρια, ετούτο: «Ζουν;» Αλλά φοβούνταν την απάντηση. Το «όχι»…
ΟΚΤΩΒΡΗΣ του ‘72. Ημέρα Σάββατο, 21. Μια τέτοια μέρα, 48 χρόνια πριν. Η πτήση 605 του γιαπωνέζικου, δικινητήριου τουρμπο-ελικοφόρου NAMC YS-11A «Νήσος Κάλυμνος» της «Ολυμπιακής», που απογειώνεται απ’ τον κερκυραϊκό αερολιμένα για το Ελληνικό, με 49 επιβάτες και τετραμελές πλήρωμα, μοιάζει με υπόθεση ρουτίνας. Άλλη μια πτήση. Απ’ τις δεκάδες. Δεν ήταν…
ΩΡΑ 19.55, απογευματάκι. Απογείωση. «H πτήση μας προς την Αθήνα θα γίνει σε ύψος 3.000 μέτρων και υπολογίζουμε να προσγειωθούμε στο Ελληνικό στις 9.06 λεπτά», αναγγέλλει η φωνή της αεροσυνοδού. Όλα φαίνονται νορμάλ. Ο καιρός μονάχα είναι «κάπως» (εκείνες τις ημέρες υπήρχε γενικά στη χώρα κύμα κακοκαιρίας, με καταιγίδες και τα συναφή), αλλά οι κάποιες αναταράξεις δε δείχνουν ικανές να χαλάσουν την κοιλάδα της ηρεμίας.
Η ΩΡΑ περνάει. Το αεροσκάφος πετά, πια, πάνω από την Κόρινθο. Σε κόκπιτ, όμως, και πύργο ελέγχου, αρχίζει προβληματισμός. Ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας χάνει το NAMC απ’ την οθόνη του. «Τι έγινε;» Το ξαναβρίσκει. Ηρεμεί. Το ξαναχάνει…
Η ΠΤΗΣΗ δείχνει να «αγκομαχά», ενώ οι πυρήνες των καταιγίδων, που αποτυπώνονται σα στίγματα μέσα στο ραντάρ, τον κάνουν να αμφιταλαντεύεται αν το μικρό φωτεινό σημάδι στην οθόνη ήταν το αεροπλάνο ή ο πυρήνας καταιγίδας. Μολαταύτα, η επικοινωνία συνεχίζεται σε σχετικά ελέγξιμα επίπεδα. Έστω κι αν η ώρα είχε περάσει λίγο: «Η πτώση έδειχνε κανονικά. Στις 9.15 μας ειδοποίησαν ότι η προσγείωση θα καθυστερούσε κατά 15 λεπτά, λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης στο αεροδρόμιο. Δεν ανησυχήσαμε ούτε όταν το αεροπλάνο άρχισε να χάνει ύψος. Δεν μπορούσαμε να δούμε έξω, γιατί έβρεχε και είχε σκοτάδι. Νομίζαμε πως άρχιζε η προσγείωση» θα δήλωνε αργότερα ένας εκ των διασωθέντων. Ο Χρήστος Γκαγκανάτσος – εποχιακός υπάλληλος σε κερκυραϊκή μπουτίκ. Ώσπου…
Την είδηση μετέδωσε πρώτος για την κρατική τηλεόραση ο νεαρός, τότε Τέρενς Κουΐκ. Άμεσα, αρκετοί έσπευσαν στην παραλιακή.
ΩΡΑ 9.34, ένα λεπτό προτού «παγώσει» ο χρόνος. Στη θάλασσα της Βούλας. Η τελευταία επικοινωνία μεταξύ πύργου και πιλότου. Κι ένα σύννεφο. Σκούρο. Μπαίνει. Και χάνεται. Συναγερμός. Τα ίχνη του αεροπλάνου, πουθενά. «Τι έγινε;… Πού είναι;…» Η δραματική απάντηση ήρθε περίπου μία ώρα μετά. Παράδοξα…
ΕΝΑΣ επιβάτης, διασωθείς, ο ζωγράφος, Ν. Στεφάνου, είχε καταφέρει να συρθεί ζωντανός απ’ το νερό. Έβγαλε τα ρούχα του, για ν’ απαλλαγεί απ’ το περιττό βάρος, βούτηξε στη θάλασσα, έφθασε στη στεριά, κατευθύνθηκε στο ΠΙΚΠΑ κι εκεί ενημέρωσε τις νοσοκόμες: «Το αεροπλάνο από Κέρκυρα… Έπεσε στη θάλασσα! Κόπηκε στα δύο. Ήμουν επιβάτης και σώθηκα. Τηλεφωνήστε στην Ολυμπιακή…». Και λίγο μετά, ένας άλλος: «Μη φοβάστε», κατορθώνει να ψελλίσει. «Δεν είμαι δράκος! Έπεσε το αεροπλάνο μας». Είχε φθάσει ως το ΠΙΚΠΑ, φορώντας μόνο τα εσώρουχα…
«Ξαφνικά τρανταχθήκαμε, η άτραχτος άρχισε να γεμίζει νερά. Μια γυναίκα αλλοδαπή άνοιξε την πίσω πόρτα του αεροπλάνου. Από εκεί βγήκα. – Πώς έφτασες μέχρι την πόρτα; – Κολυμπώντας. – Μέσα στην άτρακτο; – Μάλιστα μέσα στην άτρακτο»
ΑΠΟ ΕΚΕΙ και πέρα, τα πάντα κύλησαν ραγδαία. Με επίλογο έναν δραματικό απολογισμό: 37 νεκροί (36 επιβάτες κι ένα μέλος του πληρώματος). Κι ένα μωρό αγνοούμενο. Όχι απ’ την πτώση και τη σύγκρουση (άπαντες φορούσαν ζώνη, οπότε η απότομη προσθαλάσσωση διαπιστώθηκε πως τους προκάλεσε μόνο ελαφρές κακώσεις στο μέτωπο, τη μύτη και τη μέση). Από πνιγμό. Ζώντες (η ιατροδικαστική έρευνα έδειξε ποσότητες νερού σε στομάχι, ημιθωράκιο και πνεύμονες). Πάλεψαν να απεγκλωβιστούν απ’ την κομματιασμένη άτρακτο. Και μ’ ένα θανατηφόρο μείγμα θάλασσας και κηριζόνης, που γέμισε τους θαλάμους, ενώ το αεροπλάνο βυθιζόταν με το ρύγχος.
ΜΟΝΟ 16 γλίτωσαν. Ανάμεσά τους και ο πιλότος, Πάτροκλος Θωμαδάκης. Ο συγκυβερνήτης, Δημήτρης Βασταρδής, όχι. Χάθηκε…
ΕΚ ΤΩΝ διασωθέντων, και ο Μιχάλης Κανταρτζόπουλος: «Είδα τα φώτα της Βούλας ψηλότερα από το αεροπλάνο. Αυτό μ’ έκαμε να ανησυχήσω. Την ίδια στιγμή ακούστηκε ένας τρομερός κρότος και αμέσως έσβησαν τα φώτα. Έλυσα τη ζώνη ασφαλείας και προχώρησα προς τα εμπρός. Καθόμουν στην 14η σειρά. Τότε αντιλήφθηκα μια μεγάλη τρύπα στην άτρακτο όπου έμπαινε νερό. Αμέσως γύρισα πίσω προς την αριστερή πόρτα της ουράς, όπου αρκετοί επιβάτες και μία αεροσυνοδός έβγαιναν. Σε λίγο βρέθηκα στη θάλασσα. Ήταν καμιά δεκαριά εκεί γύρω. Αρχίσαμε να κολυμπούμε, τα κύματα ήταν μεγάλα, έβρεχε, η κηροζίνη είχε χυθεί στη θάλασσα. Όλα τούτα έκαναν πολύ δύσκολο το κολύμπι. Δεν μπορούσαμε ν’ αναπνεύσουμε»…
ΣΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ που ακολούθησαν, το ερώτημα εξελίσσεται σε γρίφο. «Γιατί το αεροπλάνο, αν και λίγα μέτρα απ’ την πίστα, προσθαλασσώθηκε;» Στην κατάθεσή του, ο κυβερνήτης επικαλέστηκε βλάβη στα όργανα του αεροσκάφους. Άλλοι υποστήριξαν ότι, λόγω των καιρικών συνθηκών, μπέρδεψε την παραλιακή λεωφόρο με τον διάδρομο προσγείωσης του Ελληνικού. Άλλοι ότι, για να μην διαλυθεί η άκατος άμεσα και να υπάρξουν επιζώντες, κοίταξε να φέρει σε οριζόντια θέση το αεροπλάνα.
ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ της επιτροπή εμπειρογνωμόνων έδειξε μεν ως πιθανή αιτία την απόπειρα καθόδου του αεροπλάνου κάτω από τα προβλεπόμενα όρια του κατασκευαστή, αλλά, επί της ουσίας, δεν άπλωσε διάχυτο φως. Απέφυγε να ρίψει ευθύνη στον πιλότο (αργότερα αθωώθηκε, καθώς δεν στοιχειοθετήθηκε ευθύνη του), σε μηχανική βλάβη, στις ενδείξεις του ραντάρ. Και τότε; Τι; Η υπόθεση έκλεισε δίχως αυτό το «τι;» να λάβει ποτέ μια πειστική απάντηση. Χρόνια μετά, είναι πολλοί αυτοί που επιμένουν: «Η πάσα αλήθεια δεν έλαμψε ποτέ…».
Η διάσωση του ΑΟ Κέρκυρα… Λιγότερο γνωστό. Μα, αληθές. Ποδοσφαιρική σεζόν 1972-’73. Πρωτάθλημα Β’ Εθνικής. Ο μεγάλος ΑΟ Κέρκυρα (του Μπρεντάνου, του Αλεξάκη, των Μπορτς, του Γκότση, του Πουλημένου, του Γκιτσιάλη, του Παπαδόπουλου, του Παργινού, του Μάρκου και των άλλων), παρών. Με προπονητή τον Μεσολογγίτη. Για τις 22 Οκτωβρίου, Κυριακή, το πρόγραμμα προέβλεπε αγώνα στο Ηράκλειο. Με ΟΦΗ. Εννιά στις δέκα, η διαδικασία σε τέτοιες περιπτώσεις ταξιδιών ήταν ρητή: αναχώρηση με την απογευματινή πτήση για Αθήνα. Κι απ’ εκεί, για όπου. Αν είχε τηρηθεί, σύμπασα η αποστολή θα ήταν μέσα στο μοιραίο αεροσκάφος. Μόνο που εκείνη τη φορά, περίπου ως εκ θαύματος, το πλάνο άλλαξε. Εκτάκτως. «Την Πέμπτη», θυμάται ο Βίκης Παργινός, «οι ποδοσφαιριστές ζητήσαμε απ’ τον προπονητή να φύγουμε το Σάββατο το πρωί. Για να είμαστε πιο άνετοι. Και το έκανε δεκτό. Η αλλαγή αυτή μας γλίτωσε…»
Ξέρετε ότι… Νωρίτερα, την ίδια χρονιά, το μοιραίο αεροπλάνο είχε «παίξει» στην κινηματογραφική ταινία «Η Κόμισσα της Κέρκυρας» με τη Ρένα Βλαχοπούλου;
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ
Πύργος: Ολυμπιακή 506. Αλλάξατε επίπεδο πτήσεως. Πετάξτε στα 15.000 πόδια διότι οι καταιγίδες καθιστούν δυσχερή την αναγνώριση σας.
Πύργος: Θα προσγειωθείς αμέσως ή θα φύγεις και θα επιστρέψεις αργότερα;
Πιλότος: Τώρα αμέσως, αν είναι ελεύθερος ο διάδρομος.
Πύργος: Θα βρεις ένα σύννεφο μπροστά σου. Αν μπεις μέσα, θα βρεθείς σε δύσκολη θέση. Απομακρύνσου αμέσως και κατευθύνσου προς την Κόρινθο. Πρόσεξε, υπάρχει καταιγίδα.
Πιλότος: ΟΚ, ευχαριστώ… Έρχομαι για προσγείωση. Βρίσκομαι σε απόσταση τριών μιλίων.
Πύργος: ΟΚ, Τώρα προσγειώνεται ένα μπόινγκ της Ολυμπιακής, θα ρωτήσω από τον κυβερνήτη τα στοιχεία και θα σε ενημερώσω.
Πιλότος: Ευχαριστώ…
Πύργος: Η ορατότης είναι 500 πόδια, έχει κραδασμούς, αλλά τα φρένα του λειτουργούν κανονικά. Μπορείς να προσγειωθείς.
Πιλότος: ΟΚ, προχωρώ… Αυτή τη στιγμή μπαίνω στο σύννεφο. Μόλις βγω, προσγειώνομαι αμέσως.
Πύργος: Να βρίσκεσαι σε διαρκή επαφή. Είναι επικίνδυνα, ΟΚ;
Πύργος: Ολυμπιακή 506, πού είσαι, δεν σε βλέπω.
Πύργος: 506, με ακούς;
Και μετά, σιωπή...
ΠΑΛΜΟΙ. Κι άλλοι παλμοί. Και ιδρωμένα μέτωπα… Πρώτη αντίδραση, το μούδιασμα. Και η σιωπή. Όχι επειδή δεν είχαν κάτι για να πουν. Είχαν. Πολλά. Και, κύρια, ετούτο: «Ζουν;» Αλλά φοβούνταν την απάντηση. Το «όχι»…
ΟΚΤΩΒΡΗΣ του ‘72. Ημέρα Σάββατο, 21. Μια τέτοια μέρα, 48 χρόνια πριν. Η πτήση 605 του γιαπωνέζικου, δικινητήριου τουρμπο-ελικοφόρου NAMC YS-11A «Νήσος Κάλυμνος» της «Ολυμπιακής», που απογειώνεται απ’ τον κερκυραϊκό αερολιμένα για το Ελληνικό, με 49 επιβάτες και τετραμελές πλήρωμα, μοιάζει με υπόθεση ρουτίνας. Άλλη μια πτήση. Απ’ τις δεκάδες. Δεν ήταν…
ΩΡΑ 19.55, απογευματάκι. Απογείωση. «H πτήση μας προς την Αθήνα θα γίνει σε ύψος 3.000 μέτρων και υπολογίζουμε να προσγειωθούμε στο Ελληνικό στις 9.06 λεπτά», αναγγέλλει η φωνή της αεροσυνοδού. Όλα φαίνονται νορμάλ. Ο καιρός μονάχα είναι «κάπως» (εκείνες τις ημέρες υπήρχε γενικά στη χώρα κύμα κακοκαιρίας, με καταιγίδες και τα συναφή), αλλά οι κάποιες αναταράξεις δε δείχνουν ικανές να χαλάσουν την κοιλάδα της ηρεμίας.
Η ΩΡΑ περνάει. Το αεροσκάφος πετά, πια, πάνω από την Κόρινθο. Σε κόκπιτ, όμως, και πύργο ελέγχου, αρχίζει προβληματισμός. Ο ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας χάνει το NAMC απ’ την οθόνη του. «Τι έγινε;» Το ξαναβρίσκει. Ηρεμεί. Το ξαναχάνει…
Η ΠΤΗΣΗ δείχνει να «αγκομαχά», ενώ οι πυρήνες των καταιγίδων, που αποτυπώνονται σα στίγματα μέσα στο ραντάρ, τον κάνουν να αμφιταλαντεύεται αν το μικρό φωτεινό σημάδι στην οθόνη ήταν το αεροπλάνο ή ο πυρήνας καταιγίδας. Μολαταύτα, η επικοινωνία συνεχίζεται σε σχετικά ελέγξιμα επίπεδα. Έστω κι αν η ώρα είχε περάσει λίγο: «Η πτώση έδειχνε κανονικά. Στις 9.15 μας ειδοποίησαν ότι η προσγείωση θα καθυστερούσε κατά 15 λεπτά, λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης στο αεροδρόμιο. Δεν ανησυχήσαμε ούτε όταν το αεροπλάνο άρχισε να χάνει ύψος. Δεν μπορούσαμε να δούμε έξω, γιατί έβρεχε και είχε σκοτάδι. Νομίζαμε πως άρχιζε η προσγείωση» θα δήλωνε αργότερα ένας εκ των διασωθέντων. Ο Χρήστος Γκαγκανάτσος – εποχιακός υπάλληλος σε κερκυραϊκή μπουτίκ. Ώσπου…
Την είδηση μετέδωσε πρώτος για την κρατική τηλεόραση ο νεαρός, τότε Τέρενς Κουΐκ. Άμεσα, αρκετοί έσπευσαν στην παραλιακή.
ΩΡΑ 9.34, ένα λεπτό προτού «παγώσει» ο χρόνος. Στη θάλασσα της Βούλας. Η τελευταία επικοινωνία μεταξύ πύργου και πιλότου. Κι ένα σύννεφο. Σκούρο. Μπαίνει. Και χάνεται. Συναγερμός. Τα ίχνη του αεροπλάνου, πουθενά. «Τι έγινε;… Πού είναι;…» Η δραματική απάντηση ήρθε περίπου μία ώρα μετά. Παράδοξα…
ΕΝΑΣ επιβάτης, διασωθείς, ο ζωγράφος, Ν. Στεφάνου, είχε καταφέρει να συρθεί ζωντανός απ’ το νερό. Έβγαλε τα ρούχα του, για ν’ απαλλαγεί απ’ το περιττό βάρος, βούτηξε στη θάλασσα, έφθασε στη στεριά, κατευθύνθηκε στο ΠΙΚΠΑ κι εκεί ενημέρωσε τις νοσοκόμες: «Το αεροπλάνο από Κέρκυρα… Έπεσε στη θάλασσα! Κόπηκε στα δύο. Ήμουν επιβάτης και σώθηκα. Τηλεφωνήστε στην Ολυμπιακή…». Και λίγο μετά, ένας άλλος: «Μη φοβάστε», κατορθώνει να ψελλίσει. «Δεν είμαι δράκος! Έπεσε το αεροπλάνο μας». Είχε φθάσει ως το ΠΙΚΠΑ, φορώντας μόνο τα εσώρουχα…
«Ξαφνικά τρανταχθήκαμε, η άτραχτος άρχισε να γεμίζει νερά. Μια γυναίκα αλλοδαπή άνοιξε την πίσω πόρτα του αεροπλάνου. Από εκεί βγήκα. – Πώς έφτασες μέχρι την πόρτα; – Κολυμπώντας. – Μέσα στην άτρακτο; – Μάλιστα μέσα στην άτρακτο»
ΑΠΟ ΕΚΕΙ και πέρα, τα πάντα κύλησαν ραγδαία. Με επίλογο έναν δραματικό απολογισμό: 37 νεκροί (36 επιβάτες κι ένα μέλος του πληρώματος). Κι ένα μωρό αγνοούμενο. Όχι απ’ την πτώση και τη σύγκρουση (άπαντες φορούσαν ζώνη, οπότε η απότομη προσθαλάσσωση διαπιστώθηκε πως τους προκάλεσε μόνο ελαφρές κακώσεις στο μέτωπο, τη μύτη και τη μέση). Από πνιγμό. Ζώντες (η ιατροδικαστική έρευνα έδειξε ποσότητες νερού σε στομάχι, ημιθωράκιο και πνεύμονες). Πάλεψαν να απεγκλωβιστούν απ’ την κομματιασμένη άτρακτο. Και μ’ ένα θανατηφόρο μείγμα θάλασσας και κηριζόνης, που γέμισε τους θαλάμους, ενώ το αεροπλάνο βυθιζόταν με το ρύγχος.
ΜΟΝΟ 16 γλίτωσαν. Ανάμεσά τους και ο πιλότος, Πάτροκλος Θωμαδάκης. Ο συγκυβερνήτης, Δημήτρης Βασταρδής, όχι. Χάθηκε…
ΕΚ ΤΩΝ διασωθέντων, και ο Μιχάλης Κανταρτζόπουλος: «Είδα τα φώτα της Βούλας ψηλότερα από το αεροπλάνο. Αυτό μ’ έκαμε να ανησυχήσω. Την ίδια στιγμή ακούστηκε ένας τρομερός κρότος και αμέσως έσβησαν τα φώτα. Έλυσα τη ζώνη ασφαλείας και προχώρησα προς τα εμπρός. Καθόμουν στην 14η σειρά. Τότε αντιλήφθηκα μια μεγάλη τρύπα στην άτρακτο όπου έμπαινε νερό. Αμέσως γύρισα πίσω προς την αριστερή πόρτα της ουράς, όπου αρκετοί επιβάτες και μία αεροσυνοδός έβγαιναν. Σε λίγο βρέθηκα στη θάλασσα. Ήταν καμιά δεκαριά εκεί γύρω. Αρχίσαμε να κολυμπούμε, τα κύματα ήταν μεγάλα, έβρεχε, η κηροζίνη είχε χυθεί στη θάλασσα. Όλα τούτα έκαναν πολύ δύσκολο το κολύμπι. Δεν μπορούσαμε ν’ αναπνεύσουμε»…
ΣΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ που ακολούθησαν, το ερώτημα εξελίσσεται σε γρίφο. «Γιατί το αεροπλάνο, αν και λίγα μέτρα απ’ την πίστα, προσθαλασσώθηκε;» Στην κατάθεσή του, ο κυβερνήτης επικαλέστηκε βλάβη στα όργανα του αεροσκάφους. Άλλοι υποστήριξαν ότι, λόγω των καιρικών συνθηκών, μπέρδεψε την παραλιακή λεωφόρο με τον διάδρομο προσγείωσης του Ελληνικού. Άλλοι ότι, για να μην διαλυθεί η άκατος άμεσα και να υπάρξουν επιζώντες, κοίταξε να φέρει σε οριζόντια θέση το αεροπλάνα.
ΤΟ ΠΟΡΙΣΜΑ της επιτροπή εμπειρογνωμόνων έδειξε μεν ως πιθανή αιτία την απόπειρα καθόδου του αεροπλάνου κάτω από τα προβλεπόμενα όρια του κατασκευαστή, αλλά, επί της ουσίας, δεν άπλωσε διάχυτο φως. Απέφυγε να ρίψει ευθύνη στον πιλότο (αργότερα αθωώθηκε, καθώς δεν στοιχειοθετήθηκε ευθύνη του), σε μηχανική βλάβη, στις ενδείξεις του ραντάρ. Και τότε; Τι; Η υπόθεση έκλεισε δίχως αυτό το «τι;» να λάβει ποτέ μια πειστική απάντηση. Χρόνια μετά, είναι πολλοί αυτοί που επιμένουν: «Η πάσα αλήθεια δεν έλαμψε ποτέ…».
Η διάσωση του ΑΟ Κέρκυρα… Λιγότερο γνωστό. Μα, αληθές. Ποδοσφαιρική σεζόν 1972-’73. Πρωτάθλημα Β’ Εθνικής. Ο μεγάλος ΑΟ Κέρκυρα (του Μπρεντάνου, του Αλεξάκη, των Μπορτς, του Γκότση, του Πουλημένου, του Γκιτσιάλη, του Παπαδόπουλου, του Παργινού, του Μάρκου και των άλλων), παρών. Με προπονητή τον Μεσολογγίτη. Για τις 22 Οκτωβρίου, Κυριακή, το πρόγραμμα προέβλεπε αγώνα στο Ηράκλειο. Με ΟΦΗ. Εννιά στις δέκα, η διαδικασία σε τέτοιες περιπτώσεις ταξιδιών ήταν ρητή: αναχώρηση με την απογευματινή πτήση για Αθήνα. Κι απ’ εκεί, για όπου. Αν είχε τηρηθεί, σύμπασα η αποστολή θα ήταν μέσα στο μοιραίο αεροσκάφος. Μόνο που εκείνη τη φορά, περίπου ως εκ θαύματος, το πλάνο άλλαξε. Εκτάκτως. «Την Πέμπτη», θυμάται ο Βίκης Παργινός, «οι ποδοσφαιριστές ζητήσαμε απ’ τον προπονητή να φύγουμε το Σάββατο το πρωί. Για να είμαστε πιο άνετοι. Και το έκανε δεκτό. Η αλλαγή αυτή μας γλίτωσε…»
Ξέρετε ότι… Νωρίτερα, την ίδια χρονιά, το μοιραίο αεροπλάνο είχε «παίξει» στην κινηματογραφική ταινία «Η Κόμισσα της Κέρκυρας» με τη Ρένα Βλαχοπούλου;
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ
Πύργος: Ολυμπιακή 506. Αλλάξατε επίπεδο πτήσεως. Πετάξτε στα 15.000 πόδια διότι οι καταιγίδες καθιστούν δυσχερή την αναγνώριση σας.
Πύργος: Θα προσγειωθείς αμέσως ή θα φύγεις και θα επιστρέψεις αργότερα;
Πιλότος: Τώρα αμέσως, αν είναι ελεύθερος ο διάδρομος.
Πύργος: Θα βρεις ένα σύννεφο μπροστά σου. Αν μπεις μέσα, θα βρεθείς σε δύσκολη θέση. Απομακρύνσου αμέσως και κατευθύνσου προς την Κόρινθο. Πρόσεξε, υπάρχει καταιγίδα.
Πιλότος: ΟΚ, ευχαριστώ… Έρχομαι για προσγείωση. Βρίσκομαι σε απόσταση τριών μιλίων.
Πύργος: ΟΚ, Τώρα προσγειώνεται ένα μπόινγκ της Ολυμπιακής, θα ρωτήσω από τον κυβερνήτη τα στοιχεία και θα σε ενημερώσω.
Πιλότος: Ευχαριστώ…
Πύργος: Η ορατότης είναι 500 πόδια, έχει κραδασμούς, αλλά τα φρένα του λειτουργούν κανονικά. Μπορείς να προσγειωθείς.
Πιλότος: ΟΚ, προχωρώ… Αυτή τη στιγμή μπαίνω στο σύννεφο. Μόλις βγω, προσγειώνομαι αμέσως.
Πύργος: Να βρίσκεσαι σε διαρκή επαφή. Είναι επικίνδυνα, ΟΚ;
Πύργος: Ολυμπιακή 506, πού είσαι, δεν σε βλέπω.
Πύργος: 506, με ακούς;
Και μετά, σιωπή...
Κερκυραικός Πολιτιστικός Ορίζοντας