Στο εκτεταμένο εξοπλιστικό πρόγραμμα της Αθήνας από το οποίο όμως δεν ωφελείται η γερμανική βιομηχανία αναφέρεται η Handelsblatt. Αφιέρωμα της Die Zeit στον «Έλληνα Μπομπ Ντίλαν» Σαββόπουλο.
H Ελλάδα προτίμησε τα γαλλικά Rafale
Στο φιλόδοξο ελληνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα της επόμενης δεκαετίας, ύψους 25 δισεκατομμυρίων ευρώ, αναφέρεται η Handelsblatt, που σημειώνει πάντως ότι και για πολιτικούς λόγους η γερμανική πολεμική βιομηχανία δείχνει να μην μπορεί να επωφεληθεί ιδιαίτερα από αυτό. H εφημερίδα σημειώνει ότι η Ελλάδα είναι από τις χώρες που θα υλοποιήσουν την αμερικανική απαίτηση για αύξηση των αμυντικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ. «Αντιμετωπίζουμε τώρα ένα διαφορετικό είδος πολέμου από πριν – τουλάχιστον έναν για τον οποίο οι ένοπλες δυνάμεις μας δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένες», δήλωσε πρόσφατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή.
Ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας ανακοίνωσε ότι θα κάνει τον στρατό «πιο έξυπνο και πιο αποτελεσματικό», ενόψει και των συνεχιζόμενων εντάσεων με την Τουρκία, η οποία επίσης επανεξοπλίζεται μαζικά. Ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι δεν επιδιώκει να «μπει σε μια κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία». Ωστόσο, η Ελλάδα χρειαζόταν ένα «ισχυρό αποτρεπτικό μέσο για να παραμείνει σταθερή και ανεξάρτητη – σε έναν κόσμο που αλλάζει με απρόβλεπτο ρυθμό» όπως επισημαίνει το δημοσίευμα.
Όπως σημειώνει, η Ελλάδα θέλει να κάνει χρήση της πρόβλεψης να αφαιρούνται οι αμυντικές δαπάνες από τον υπολογισμό του ελλείμματος του προϋπολογισμού.
«Η Ελλάδα παραδοσιακά είναι μια από τις χώρες του ΝΑΤΟ με τις υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες σε σχέση με την οικονομική της δύναμη. Σύμφωνα με τη συμμαχία, θα ανέλθουν σε περίπου 2,8% του ΑΕΠ το 2025, κυρίως λόγω της δεκαετούς αντιπαλότητας με την Τουρκία. Στη διαμάχη για την κυριαρχία και τις οικονομικές ζώνες στην ανατολική Μεσόγειο, και οι δύο χώρες έχουν φτάσει στο χείλος της στρατιωτικής αντιπαράθεσης αρκετές φορές από τη δεκαετία του 1980» υποστηρίζει το ρεπορτάζ.
Προσθέτει ότι η Ελλάδα παρακολουθεί με ανησυχία την προσέγγιση Βερολίνου και Άγκυρας. «Τον Ιούλιο, η γερμανική κυβέρνηση έδωσε το πράσινο φως για την παράδοση 40 μαχητικών αεροσκαφών Eurofighter στην Τουρκία μετά από διετή αποκλεισμό. Ο υπουργός Εξωτερικών Γιόχαν Βάντεφουλ ανακοίνωσε „συνεργασία με την Τουρκία σε όλους τους τομείς" κατά τη διάρκεια επίσκεψης στην Άγκυρα. Από γερμανική οπτική γωνία, „δεν υπάρχουν περιορισμοί", είπε. Η επιθυμία της Γερμανίας να συμμετάσχει η Τουρκία στο πρόγραμμα εξοπλισμών SAFE της ΕΕ προκαλεί επίσης νέα σύγκρουση μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας. Ο Μητσοτάκης σκοπεύει να ασκήσει βέτο σε αυτό στο Συμβούλιο της ΕΕ όσο παραμένουν οι τουρκικές απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας».
Mάλιστα ο δημοσιογράφος επισημαίνει ότι οι σχέσεις των δύο χωρών έχουν επιβαρυνθεί εδώ και χρόνια όχι μόνο λόγω Τουρκίας, αλλά και εξαιτίας του ρόλου της Γερμανίας στην κρίση χρέους της Ελλάδας. «Η σχέση με τους Γάλλους είναι αρκετά διαφορετική: το 70% των Ελλήνων θεωρούν τη Γαλλία „φιλικό" κράτος. Αυτή η αντίληψη αντικατοπτρίζεται και στην πολιτική εξοπλισμών. Και οι δύο χώρες υπέγραψαν αμυντική συμφωνία το 2021, η οποία προβλέπει αμοιβαία στρατιωτική υποστήριξη σε περίπτωση επίθεσης. Η γαλλική βιομηχανία επωφελείται από αυτό: η Ελλάδα παρήγγειλε 24 μαχητικά αεροσκάφη Rafale από την Dassault, εκ των οποίων τα 18 έχουν ήδη παραδοθεί. Το Ναυτικό παρήγγειλε τρεις φρεγάτες Belharra από την Naval Group. Μια τέταρτη προστέθηκε πρόσφατα, η οποία χρηματοδοτήθηκε από δάνεια από το πρόγραμμα SAFE. Επιπλέον, οι δύο υπουργοί Άμυνας συμφώνησαν τον Απρίλιο για την παράδοση 16 πυραύλων Exocet. Οι γερμανικές εταιρείες, από την άλλη πλευρά, έχουν μέχρι στιγμής μικρή παρουσία».
ΖΕΙΤ: Σαββόπουλος, ο Έλληνας Μπομπ Ντίλαν
H Ελλάδα προτίμησε τα γαλλικά Rafale
Στο φιλόδοξο ελληνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα της επόμενης δεκαετίας, ύψους 25 δισεκατομμυρίων ευρώ, αναφέρεται η Handelsblatt, που σημειώνει πάντως ότι και για πολιτικούς λόγους η γερμανική πολεμική βιομηχανία δείχνει να μην μπορεί να επωφεληθεί ιδιαίτερα από αυτό. H εφημερίδα σημειώνει ότι η Ελλάδα είναι από τις χώρες που θα υλοποιήσουν την αμερικανική απαίτηση για αύξηση των αμυντικών δαπανών στο 5% του ΑΕΠ. «Αντιμετωπίζουμε τώρα ένα διαφορετικό είδος πολέμου από πριν – τουλάχιστον έναν για τον οποίο οι ένοπλες δυνάμεις μας δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένες», δήλωσε πρόσφατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή.
Ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας ανακοίνωσε ότι θα κάνει τον στρατό «πιο έξυπνο και πιο αποτελεσματικό», ενόψει και των συνεχιζόμενων εντάσεων με την Τουρκία, η οποία επίσης επανεξοπλίζεται μαζικά. Ο Μητσοτάκης δήλωσε ότι δεν επιδιώκει να «μπει σε μια κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία». Ωστόσο, η Ελλάδα χρειαζόταν ένα «ισχυρό αποτρεπτικό μέσο για να παραμείνει σταθερή και ανεξάρτητη – σε έναν κόσμο που αλλάζει με απρόβλεπτο ρυθμό» όπως επισημαίνει το δημοσίευμα.
Όπως σημειώνει, η Ελλάδα θέλει να κάνει χρήση της πρόβλεψης να αφαιρούνται οι αμυντικές δαπάνες από τον υπολογισμό του ελλείμματος του προϋπολογισμού.
«Η Ελλάδα παραδοσιακά είναι μια από τις χώρες του ΝΑΤΟ με τις υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες σε σχέση με την οικονομική της δύναμη. Σύμφωνα με τη συμμαχία, θα ανέλθουν σε περίπου 2,8% του ΑΕΠ το 2025, κυρίως λόγω της δεκαετούς αντιπαλότητας με την Τουρκία. Στη διαμάχη για την κυριαρχία και τις οικονομικές ζώνες στην ανατολική Μεσόγειο, και οι δύο χώρες έχουν φτάσει στο χείλος της στρατιωτικής αντιπαράθεσης αρκετές φορές από τη δεκαετία του 1980» υποστηρίζει το ρεπορτάζ.
Προσθέτει ότι η Ελλάδα παρακολουθεί με ανησυχία την προσέγγιση Βερολίνου και Άγκυρας. «Τον Ιούλιο, η γερμανική κυβέρνηση έδωσε το πράσινο φως για την παράδοση 40 μαχητικών αεροσκαφών Eurofighter στην Τουρκία μετά από διετή αποκλεισμό. Ο υπουργός Εξωτερικών Γιόχαν Βάντεφουλ ανακοίνωσε „συνεργασία με την Τουρκία σε όλους τους τομείς" κατά τη διάρκεια επίσκεψης στην Άγκυρα. Από γερμανική οπτική γωνία, „δεν υπάρχουν περιορισμοί", είπε. Η επιθυμία της Γερμανίας να συμμετάσχει η Τουρκία στο πρόγραμμα εξοπλισμών SAFE της ΕΕ προκαλεί επίσης νέα σύγκρουση μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας. Ο Μητσοτάκης σκοπεύει να ασκήσει βέτο σε αυτό στο Συμβούλιο της ΕΕ όσο παραμένουν οι τουρκικές απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας».
Mάλιστα ο δημοσιογράφος επισημαίνει ότι οι σχέσεις των δύο χωρών έχουν επιβαρυνθεί εδώ και χρόνια όχι μόνο λόγω Τουρκίας, αλλά και εξαιτίας του ρόλου της Γερμανίας στην κρίση χρέους της Ελλάδας. «Η σχέση με τους Γάλλους είναι αρκετά διαφορετική: το 70% των Ελλήνων θεωρούν τη Γαλλία „φιλικό" κράτος. Αυτή η αντίληψη αντικατοπτρίζεται και στην πολιτική εξοπλισμών. Και οι δύο χώρες υπέγραψαν αμυντική συμφωνία το 2021, η οποία προβλέπει αμοιβαία στρατιωτική υποστήριξη σε περίπτωση επίθεσης. Η γαλλική βιομηχανία επωφελείται από αυτό: η Ελλάδα παρήγγειλε 24 μαχητικά αεροσκάφη Rafale από την Dassault, εκ των οποίων τα 18 έχουν ήδη παραδοθεί. Το Ναυτικό παρήγγειλε τρεις φρεγάτες Belharra από την Naval Group. Μια τέταρτη προστέθηκε πρόσφατα, η οποία χρηματοδοτήθηκε από δάνεια από το πρόγραμμα SAFE. Επιπλέον, οι δύο υπουργοί Άμυνας συμφώνησαν τον Απρίλιο για την παράδοση 16 πυραύλων Exocet. Οι γερμανικές εταιρείες, από την άλλη πλευρά, έχουν μέχρι στιγμής μικρή παρουσία».
ΖΕΙΤ: Σαββόπουλος, ο Έλληνας Μπομπ Ντίλαν
Ο Διονύσης Σαββόπουλος «γοήτευε το κοινό με την αινιγματική ποίηση του»
Στον Έλληνα τραγουδοποιό που «γοήτευσε με την ποίηση του και την πολιτική του και έγινε εκφραστής της γενιάς του 68» αναφέρεται η γερμανική εφημερίδα Die Zeit με αφορμή τον θάνατο του Διονύση Σαββόπουλου. Σε προσωπικό ύφος ο ανταποκριτής της εφημερίδας γράφει χαρακτηριστικά: «Ο Σαββόπουλος ήταν ο τραγουδοποιός του κινήματος του '68 στην Ελλάδα — της γενιάς που μαράζωσε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπό τη βαρβαρότητα της δεξιάς στρατιωτικής δικτατορίας και την πολιτιστική κυριαρχία των δογματικών κομμουνιστών. Το 1963, σε ηλικία μόλις 20 ετών, μετακόμισε από την πόλη καταγωγής του, τη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα. Το 1966, κυκλοφόρησε ο πρώτος του δίσκος «Το Φορτηγό» και τον έκανε αμέσως διάσημο: Σχεδόν κανένας μαθητής ή κορίτσι στην Ελλάδα δεν γίνεται να μην τραγούδησε για την ακόλαστη Συννεφούλα ή σχεδόν κανένας μαθητής να μην απήγγειλε το «Vietnam ye ye» (από το «It Ain't Me Babe» του Μπομπ Ντίλαν). Μέχρι σήμερα, μια φωτιά στην παραλία χωρίς την «Δημοσθένους λέξις» είναι απλώς αδιανόητη».
Ακολούθησε μια σύλληψη και βασανιστήρια, ένας ακόμη επιτυχημένος δίσκος, ο πειραματισμός με το progressive rock και αμέτρητες εμφανίσεις σε underground κλαμπ της Αθήνας. Μέχρι το 1970, ο Σαββόπουλος ήταν ο βάρδος των «αγοριών με τα μακριά μαλλιά και τα μαύρα ρούχα», όπως τραγουδούσε ο ίδιος.
Και συνεχίζει το δημοσίευμα: «Ο Διονύσης Σαββόπουλος γοήτευε το κοινό όχι μόνο λόγω της λεπτής, αινιγματικής ποίησης των τραγουδιών του, της δύναμης και της μελαγχολίας που εναλλάσσονταν στη μουσική του και της αναμφισβήτητα βραχνής φωνής του. Γοητεύει επίσης το κοινό επειδή η ακολουθία των τραγουδιών του μοιάζει με την αφήγηση του έργου της ζωής του - μάλιστα, εν μέρει, με μια ιστορία ελληνικών ιδεών και πολιτισμού».
Ο Σαββόπουλος κατάφερε τη δεκαετία το ΄70 να ξεφύγει από τη σκιά των Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζηδάκι που κυριάρχησαν στην ελληνική μουσική. Βρήκε τη δική του γλώσσα και κατέκτησε την ελευθερία να μπορεί να κάνει τα πάντα.
Το 1983 στο ζενίθ της καριέρας του κυκλοφόρησε ο δίσκος με το δημοφιλές «Ας κρατήσουν οι χοροί». Όπως σημειώνει ο δημοσιογράφος ήταν «ένα στοχευμένο μουσικό σκηνικό εθνοτικών-νεορθόδοξων ιδεών, όπως αυτές που υποστήριζαν Έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Στέλιος Ράμφος και ο Χρήστος Γιανναράς – μια συντηρητική ερμηνεία των ιδεών τους, μια επιστροφή στο παρελθόν, αλλά καλλιτεχνικά λαμπρή. Έντεκα χρόνια αργότερα, στις Πρέσπες, μελοποίησε τον ελληνικό εθνικισμό στο λεγόμενο «Ζήτημα της Μακεδονίας». Στα τελευταία του χρόνια, ο Σαββόπουλος έγραψε λίγα, και μερικές από τις πολιτικές του δηλώσεις φάνηκαν παράξενες. Κι όμως, μέχρι σήμερα, η μουσική του παραμένει – αυτή ενός καλλιτέχνη που μπορούσε να τραγουδήσει για την αγάπη τόσο τρυφερά, την πολιτική τόσο παθιασμένα και τις στιγμές τόσο μελαγχολικά».
Στον Έλληνα τραγουδοποιό που «γοήτευσε με την ποίηση του και την πολιτική του και έγινε εκφραστής της γενιάς του 68» αναφέρεται η γερμανική εφημερίδα Die Zeit με αφορμή τον θάνατο του Διονύση Σαββόπουλου. Σε προσωπικό ύφος ο ανταποκριτής της εφημερίδας γράφει χαρακτηριστικά: «Ο Σαββόπουλος ήταν ο τραγουδοποιός του κινήματος του '68 στην Ελλάδα — της γενιάς που μαράζωσε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπό τη βαρβαρότητα της δεξιάς στρατιωτικής δικτατορίας και την πολιτιστική κυριαρχία των δογματικών κομμουνιστών. Το 1963, σε ηλικία μόλις 20 ετών, μετακόμισε από την πόλη καταγωγής του, τη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα. Το 1966, κυκλοφόρησε ο πρώτος του δίσκος «Το Φορτηγό» και τον έκανε αμέσως διάσημο: Σχεδόν κανένας μαθητής ή κορίτσι στην Ελλάδα δεν γίνεται να μην τραγούδησε για την ακόλαστη Συννεφούλα ή σχεδόν κανένας μαθητής να μην απήγγειλε το «Vietnam ye ye» (από το «It Ain't Me Babe» του Μπομπ Ντίλαν). Μέχρι σήμερα, μια φωτιά στην παραλία χωρίς την «Δημοσθένους λέξις» είναι απλώς αδιανόητη».
Ακολούθησε μια σύλληψη και βασανιστήρια, ένας ακόμη επιτυχημένος δίσκος, ο πειραματισμός με το progressive rock και αμέτρητες εμφανίσεις σε underground κλαμπ της Αθήνας. Μέχρι το 1970, ο Σαββόπουλος ήταν ο βάρδος των «αγοριών με τα μακριά μαλλιά και τα μαύρα ρούχα», όπως τραγουδούσε ο ίδιος.
Και συνεχίζει το δημοσίευμα: «Ο Διονύσης Σαββόπουλος γοήτευε το κοινό όχι μόνο λόγω της λεπτής, αινιγματικής ποίησης των τραγουδιών του, της δύναμης και της μελαγχολίας που εναλλάσσονταν στη μουσική του και της αναμφισβήτητα βραχνής φωνής του. Γοητεύει επίσης το κοινό επειδή η ακολουθία των τραγουδιών του μοιάζει με την αφήγηση του έργου της ζωής του - μάλιστα, εν μέρει, με μια ιστορία ελληνικών ιδεών και πολιτισμού».
Ο Σαββόπουλος κατάφερε τη δεκαετία το ΄70 να ξεφύγει από τη σκιά των Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζηδάκι που κυριάρχησαν στην ελληνική μουσική. Βρήκε τη δική του γλώσσα και κατέκτησε την ελευθερία να μπορεί να κάνει τα πάντα.
Το 1983 στο ζενίθ της καριέρας του κυκλοφόρησε ο δίσκος με το δημοφιλές «Ας κρατήσουν οι χοροί». Όπως σημειώνει ο δημοσιογράφος ήταν «ένα στοχευμένο μουσικό σκηνικό εθνοτικών-νεορθόδοξων ιδεών, όπως αυτές που υποστήριζαν Έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Στέλιος Ράμφος και ο Χρήστος Γιανναράς – μια συντηρητική ερμηνεία των ιδεών τους, μια επιστροφή στο παρελθόν, αλλά καλλιτεχνικά λαμπρή. Έντεκα χρόνια αργότερα, στις Πρέσπες, μελοποίησε τον ελληνικό εθνικισμό στο λεγόμενο «Ζήτημα της Μακεδονίας». Στα τελευταία του χρόνια, ο Σαββόπουλος έγραψε λίγα, και μερικές από τις πολιτικές του δηλώσεις φάνηκαν παράξενες. Κι όμως, μέχρι σήμερα, η μουσική του παραμένει – αυτή ενός καλλιτέχνη που μπορούσε να τραγουδήσει για την αγάπη τόσο τρυφερά, την πολιτική τόσο παθιασμένα και τις στιγμές τόσο μελαγχολικά».
Tags
ΕΥΡΩΠΗ