"Η επιθυμία, η προσμονή, η ευχή, η νοσταλγία, η ανάσταση αλλιώς, για τις αλησμόνητες πατρίδες υπάρχει ακόμη, και μάλιστα ως συναίσθημα είναι και πολύ ισχυρό και ας πέρασαν και τόσα χρόνια, γι’ αυτό και περισσότερο μιλάμε για τις αλησμόνητες πατρίδες παρά για χαμένες πατρίδες...". Αυτό επεσήμανε μεταξύ άλλων ο δημοσιογράφος Γιάννης Κεϊσογλου, Καππαδόκης τρίτης γενιάς και ο ίδιος προλογίζοντας την ημερίδα με θέμα το διαγενεαλογικό τραύμα, που έγινε με αφορμή το 16ο Πανελλήνιο Αντάμωμα Καππαδοκών στη Νεοκαισάρεια.
Σε άλλο σημείο, ο κ. Κεϊσογλου, επεσήμανε:"...Κατάφεραν οι Καππαδόκες να μετατρέψουν τον πόνο σε δημιουργία και να συμβάλλουν με τον τρόπο τους και τις δυνάμεις τους στην οικονομική ανάπτυξη της μητέρας Ελλάδας... ". Ολόκληρος ο σύντομος αλλά μεστός σε νοήματα πρόλογος του κ. Κεϊσογλου έχει ως εξης:
"Επιτρέψτε μου να καλωσορίσω ιδιαιτέρως τους καππαδόκες που ήρθαν
από όλη την Ελλάδα.
Είμαι ο δημοσιογράφος Γιάννης Κεΐσογλου Καππαδόκης τρίτης γενιάς και
έχω την τιμή να συντονίσω την πολύ ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη επιστημονική
ημερίδα που διοργανώνει ο Μικρασιατικός Σύλλογος Νεοκαισάρειας στο πλαίσιο του
16ου πανελλήνιου ανταμώματος των Καππαδοκών. Το θέμα της ημερίδας
όπως είναι γνωστό αφορά στο διαγενεαλογικό τραύμα. Δυο εξέχοντες επιστήμονες θα
αναπτύξουν αυτό το θέμα όσο πιο απλά μπορούν, όσο πιο λαϊκά, αν και όλοι
γνωρίζετε ότι επιστημονικοί όροι είναι πολύ δύσκολο να εκλαϊκευθούν, διότι
χάνουν και την αξία και την ουσία τους. Θέλω να σας παρουσιάσω λοιπόν τους δύο
κύριους ομιλητές που είναι ο κ. Φώτης Γιωτάκης ψυχίατρος – ψυχαναλυτής ομάδος,
μέλος της group analytics society international
και Διδάκτορας της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων που ζει με την
οικογένειά του τα τελευταία χρόνια στη Νεοκαισάρεια όπως και εγώ – κατάγομαι
βέβαια και από το χωριό και είμαι απόγονος μικρασιατών, όπως επίσης και τον εξ
Αθηνών που μας έκανε την τιμή να ταξιδέψει μέχρι εδώ ψυχίατρο και ψυχαναλυτή
ομάδας και Διδάκτορα της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών τον κ. Μάρκο
Σκόνδρα.
Επιτρέψτε μου μια σύντομη εισαγωγή ως προς το θέμα και ασφαλώς σε
καμία περίπτωση επιστημονική. Όταν πληροφορήθηκα το θέμα από τον φίλο μου τον
κ. Γιωτάκη το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι με αφορά άμεσα ως απόγονο
τρίτης γενιάς και αναρωτήθηκα αυτό το τραύμα του ξεριζωμού, της προσφυγιάς, της
απώλειας της πατρίδας, της γης, των ανθρώπων, πόσους από τότε μέχρι σήμερα έχει
επηρεάσει και πως έχει επιδράσει στη ζωή τη δική τους και των οικογενειών τους.
Αυτές οι προσεγγίσεις - επιτρέψτε μου να πω - πέρα από τους ειδικούς
επιστήμονες που είναι και το γνωστικό τους αντικείμενο, από όλους τους άλλους,
από όλους εμάς, γίνονται μόνο εμπειρικά, συναισθηματικά και προσωπικά. Αντιλαμβάνομαι
το τραύμα που έχουν υποστεί οι παππούδες ή οι πατεράδες μας, αλλά προσπαθώ να
αντιληφθώ πως περνάει αυτό το τραύμα υποσυνείδητα ή συνειδητά, δεν ξέρω, στις
επόμενες γενιές. Γι’ αυτό και ενθουσιάστηκα με το θέμα και χάρηκα γιατί ίσως
σήμερα πολλοί από εμάς πάρουμε μια απάντηση γιατί το συναίσθημα της απώλειας
που εκείνοι άμεσα βίωσαν ακόμη και σήμερα πολλοί δεν το έχουν ξεπεράσει και πως
το πένθος συνεχίζεται επίσης μέχρι και σήμερα χωρίς να τελειώνει, χωρίς να έχει
κάνει και να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του.Η απώλεια για έναν άνθρωπο είναι
διαχειρίσιμη ή πρέπει να είναι διαχειρίσημη γιατί λοιπόν μέχρι σήμερα αυτή η
διαχείριση παραμένει ατελέσφορη.
Η επιθυμία, η προσμονή, η ευχή, η νοσταλγία, η ανάσταση αλλιώς,
για τις αλησμόνητες πατρίδες υπάρχει ακόμη, και μάλιστα ως συναίσθημα είναι και
πολύ ισχυρό και ας πέρασαν και τόσα χρόνια, γι’ αυτό και περισσότερο μιλάμε για
τις αλησμόνητες πατρίδες παρά για χαμένες πατρίδες, έτσι δεν είναι; Είναι μια
εξαιρετική ευκαιρία να ακούσουμε για τον πόνο που ακόμη μας προκαλείται όταν
μιλάμε για τον ξεριζωμό των προγόνων μας και να κατανοήσουμε γιατί κυλά ένα
δάκρυ στο πρόσωπο ή κομπιάζει η φωνή
μας, κάθε φορά που αναφερόμαστε σε αυτό. Και ας μην ξεχνάμε ότι παρά το γεγονός
της απώλειας, του πένθους και του τραύματος της πρώτης γενιάς κατάφεραν οι
πρόσφυγες να σταθούν στα πόδια τους και μέσα σε πολύ λίγο χρόνο να
μεγαλουργήσουν.Κατάφεραν να μετατρέψουν τον πόνο σε δημιουργία και να συμβάλλουν με τον τρόπο τους και τις δυνάμεις τους στην οικονομική ανάπτυξη της μητέρας Ελλάδας".
