ΑΠΟΨΕΙΣ-ΣΧΟΛΙΑ
Γράφει ο ΖΩΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
=======================
Τον Σταύρο Θεοδωράκη τον γνώρισα πριν από επτά περίπου χρόνια. Στα τραπεζάκια της «Πολιτείας», στην Ακτή Δυμαίων, στην Πάτρα. Ένας σεμνός και μετρημένος άνθρωπος, χωρίς «ποτάμια» τότε, αλλά με την «αύρα» του καλού δημοσιογράφου, του ρεπόρτερ που, όπως έλεγε, φρόντιζε όχι απλώς να περιγράφει απόμακρα την ζωή όσων παρουσιάζονταν στις εκπομπές του αλλά να «μπαίνει» στις ζωές τους και να προσπαθεί, σχεδόν βιωματικά, να κατανοήσει τα προβλήματα τους.
Επτά χρόνια μετά ο Θεοδωράκης ταράζει τα νερά της πολιτικής σκηνής. Με το δημοσκοπικό «Ποτάμι» του που, εξ όσων φαίνεται, ανησύχησε πολλούς και έκανε ακόμα περισσότερους να χάσουν τον ύπνο αλλά και την ψυχραιμία τους… Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι το ακόμη νεφελώδες πολιτικό στίγμα αυτής της νέας Κίνησης, είναι λογικό να μετατρέπεται σε αντικείμενο κριτικής, ενίοτε οξύτατης. Επίσης, να συμφωνήσουμε ότι μια πολιτική πρωτοβουλία που αριθμεί ζωή μερικών μόνο εβδομάδων είναι επόμενο να μην έχει πλήρως και επαρκώς κατασταλαγμένες πολιτικές θέσεις, παρά μόνο μια ορατή ιδεολογική αναφορά τοποθετημένη στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Με μια κουβέντα, το «Ποτάμι» όταν θα αρχίσει να ξετυλίγει θέσεις, προτάσεις και προγραμματικά πλαίσια τότε θα «μετρηθεί» πραγματικά και τότε θα αποδειχθεί αν η δημοσκοπική έκρηξη που απολαμβάνει θα έχει τελικώς ή όχι διάρκεια και κυρίως αν θα μεταφραστεί σε ανάλογες επιδόσεις και στην κάλπη των ευρωεκλογών.
Μέχρι τότε μπορεί όλα να έχουν αλλάξει, αλλά και τίποτα! Το «Ποτάμι» ακούμπησε πάνω στην υπαρκτή ανάγκη ενός μέρους της κοινωνίας να εκφραστεί πολιτικά έξω από τις παραδοσιακές κομματικές γραμμές,εμπιστευόμενο έναν άνθρωπο που δεν είναι παιδί του κομματικού σωλήνα, ούτε επαγγελματίας πολιτικός.
Απεναντίας, είναι ένας άνθρωπος επιτυχημένος στη δουλειά του, χωρίς ποτέ να έχει ακουστεί κάτι επιλήψιμο για την διαδρομή του, πέραν από αισθητικής φύσεως ενστάσεις που πάντα συνοδεύουν όποιον διαγράφει μια πορεία στην δημόσια σφαίρα.
Δηλαδή, όταν ζητάμε να εμπλακούν με την πολιτική άνθρωποι επιτυχημένοι, ικανοί, δοκιμασμένοι στον τομέα τους, με «ένσημα» και χωρίς αγκυλώσεις, εξαρτήσεις και «αμαρτίες» από το παρελθόν, τι ακριβώς ζητάμε; Και γιατί όταν κάποιος, μ’ αυτές τις «προδιαγραφές» τελικώς εμφανιστεί, όταν αποφασίσει να διαβεί τον Ρουβικώνα, ξεκινάει σε βάρος του ένας απηνής «πετροπόλεμος», βασισμένος σε αναπόδεικτες θεωρίες συνομωσίας και «υπόνοιες» καφενειακής λογικής;
«Παιδί συμφερόντων ο Θεοδωράκης», λένε κάποιοι, «άνθρωπος του τάδε ή του δείνα επιχειρηματία», λένε κάποιοι άλλοι και η ζωή συνεχίζεται στο ωραίο μας χωριό, που το περικυκλώνουν «μάγοι», «λύκοι» και «νεράιδες»…
Ο Θεοδωράκης θα κριθεί φυσικά στο πεδίο της πολιτικής. Θα κριθεί από αυτά που θα πει και από αυτά που δεν θα πει. Από τις επιλογές του, από τις θέσεις του, από τον τρόπο που θα χειριστεί την δημοσκοπική του «προίκα». Ας τον ακούσουμε λοιπόν. Και ας δούμε αν τελικά μπήκε στην πολιτική για να μείνει ή αν θα αποδειχθεί ένα ακόμα πυροτέχνημα. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια. Με «δράκους» ή χωρίς, μικρή αξία έχει…
