Γράφει ο δημοσιογράφος ΖΩΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει την εποχή μας με γκρίζα χρώματα. Η περίοδος απ’ το 2010 και μετά και έως ότου λειανθούν οι συνέπειες της κρίσης θα περάσει στην ιστορία ως μια εποχή ανάλογη εκείνης των πρώτων μετακατοχικών χρόνων ή της πρώτης περιόδου μετά την μικρασιατική καταστροφή. Μια εποχή δεινών, δηλαδή, και γενικευμένης μελαγχολίας.
Περίπου αυτό είναι το νόημα όσων μας λέει στο τηλέφωνο ο Πέτρος Παπανικολάου. Σαρανταπεντάρης αρχιτέκτονας, με καταγωγή απ’ την Παραλία Πατρών.
Εδώ και επτά χρόνια εργάζεται στο Δουβλίνο, πρωτεύουσα της Ιρλανδίας. Χώρας που πέρασε, επίσης, μνημόνιο και κατάφερε ν’ απαλλαγεί ύστερα από μόλις τρία χρόνια. Δίνοντας έμφαση - με σκληρά μέτρα- στην εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών της, και με στοχευμένες κινήσεις, στην προσέλκυση επενδύσεων και στην στήριξη των εξαγωγών.
Βρίσκουμε την προσέγγιση του κάπως υπερβολική, αν όχι μελοδραματική. Μας απαντά ότι πριν λίγες μέρες ταξίδεψε με το αυτοκίνητο του ως το Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας. Να δει από κοντά την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου. Δεν ήταν τόσο η ήττα (3-1) από τους βορειοιρλανδούς όσο η απογοητευτική εμφάνιση της εθνικής μας. Κακή ψυχολογία, αυτό εννοώ, μας λέει ο Πέτρος. Σαν οι διεθνείς μας να μην είχαν πίστη στις δυνάμεις τους και νεύρο στα πόδια τους. Ευάλωτοι και αγχωμένοι.
Και προεκτείνει την σκέψη του: Αυτό, ίσως, μας λείπει και ως χώρα. Να ξαναπιστέψουμε στους εαυτούς μας, ν’ αφήσουμε πίσω την ηττοπάθεια και να δούμε τα πραγματικά μας πλεονεκτήματα.
Δεν είναι μόνο θέμα κυβέρνησης, μας απαντά, καθώς επιχειρούμε να μετατοπίσουμε την συζήτηση στο πεδίο της πολιτικής. Είναι θέμα και καθενός εξ ημών, προσθέτει.
Να βρούμε νέους δρόμους, να γίνουμε καλύτεροι στην δουλειά μας, να μην αφεθούμε στην στασιμότητα. Απ’ τον τουρισμό έως το λιανικό εμπόριο, από την μικρή μεταπρατική δραστηριότητα έως τον αγροτικό τομέα, σε κάθε επαγγελματική ή επιστημονική δραστηριότητα σίγουρα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, έξυπνες λύσεις που μπορούν να δημιουργήσουν προστιθέμενες αξίες, λέει ο Πέτρος.
Η Ιρλανδία όταν το 2010 μπήκε στο μνημόνιο πέρασε απ’ όλα τα γνωστά μας στάδια. Η ανεργία, για παράδειγμα, τριπλασιάστηκε φτάνοντας στο 14%. Γεγονός που οδήγησε χιλιάδες νέους σε φυγή στο εξωτερικό. Σήμερα, δύο χρόνια μετά το τέλος της κρίσης, η ιρλανδική κυβέρνηση υλοποιεί πρόγραμμα επαναπατρισμού όσων μετανάστευσαν. Ιδέα πολύ μακρινή για την καθ’ ημάς πραγματικότητα…
Να ξαναγίνουμε εγωιστές ως λαός, λέει ο Πέτρος. Δεν γίνεται να μπαίνουμε στο γήπεδο και να χάνουμε απ’ τα νησιά Φερόε. Να ξαναβρούμε την αυτοπεποίθηση μας και να αφήσουμε γρήγορα πίσω αυτή την γκρίζα εποχή. Ξεκινώντας απ’ τους εαυτούς μας.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει ότι οι Ιρλανδοί, μετά από αιματηρές θυσίες τριών χρόνων, έγιναν σοφότεροι και ξαναβγήκαν στο φως. Για την Ελλάδα τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα…
Tags
ΣΧΟΛΙΑ-ΑΠΟΨΕΙΣ