Η NZZ σχολιάζει τον κυβερνητικό ανασχηματισμό της ελληνικής κυβέρνησης. Ο γερμανικός Τύπος για τις απεργίες των μηχανοδηγών και την εργατική μετανάστευση του '60.
Τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης από τον έλληνα πρωθυπουργό σχολιάζει σε άρθρο της η ελβετική εφημέριδα Neue Züricher Zeitung υπό τον τίτλο «Ανασχηματισμός με ατυχίες στην Ελλάδα: Με έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησης, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές θέλησε να κάνει έναν συμβολισμό: Θα ιδρυθεί ένα υπουργείο Πολιτικής Προστασίας, το οποίο θα ενώσει υπό την αιγίδα του τις πολυάριθμες αρχές και ιδρύματα που είναι υπεύθυνα για την πυρόσβεση, τους σεισμούς και άλλες φυσικές καταστροφές. Ο Ευάγγελος Αποστολάκης, ο οποίος διετέλεσε υπουργός Άμυνας στην αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα, επρόκειτο να αναλάβει τη θέση του υπουργού Πολιτικής Προστασίας. Αυτό θεωρήθηκε ως ένας συμβολισμός από τον συντηρητικό πρωθυπουργό, με σκοπό να προσεγγίσει την αντιπολίτευση.
Αλλά ο Αποστολάκης παραιτήθηκε από τα καθήκοντά του την Τρίτη, πριν καν αναλάβει. Είχε σημειωθεί κατακραυγή εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Τα μέλη του κόμματος κατηγόρησαν τον Μητσοτάκη, ότι ήθελε να σχηματίσει ένα είδος „συγκυβέρνησης" πίσω από την πλάτη των αριστερών, ενώ είδαν στον κομματικό τους σύντροφο έναν „αποστάτη". Ο Αποστολάκης στη συνέχεια οπισθοχώρησε.»
Το άρθρο αναφέρεται και στην αλλαγή της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας: «Την ηγεσία του υπουργείου αναλαμβάνει ο Αθανάσιος Πλεύρης. Ο δικηγόρος είναι γιος ενός αρνητή του Ολοκαυτώματος, ενώ και ο ίδιος έχει συμμεριστεί ακραίες απόψεις για τον τρόπο αντιμετώπισης των μεταναστών».
Μία «αχρείαστη» απεργία
Υπερπλήρεις προβλέπεται να είναι οι αμαξοστοιχίες πριν και μετά την 5ήμερη απεργία
Το κάλεσμα σε απεργία εκ μέρους του γερμανικού συνδικάτου μηχανοδηγών GDL, η κριτική στο συνδικάτο και οι αντιδράσεις των κομμάτων βρίσκονται και σήμερα στις στήλες των γερμανικών εφημερίδων. Πρόκειται για την τρίτη απεργία εντός μόλις μερικών εβδομάδων, με τον ανατολικογερμανό επικεφαλής του συνδικάτου Κλάους Βελέτσκι να δηλώνει αμετακίνητος. Η αριστερή εφημερίδα taz αναφέρει σε σχόλιό της: «Ο Βελέτσκι, ταλαντούχος αγωνιστής και επικοινωνιολόγος, κατάφερε να περιορίσει τη διαμάχη για τους μισθούς του Δημοσίου σε μια διαμάχη για αριθμούς. Οι σημερινές συλλογικές συμβάσεις περιλαμβάνουν πολλά περισσότερα: δυνατότητες κατάρτισης, κανονισμούς αναφορικά με το ωράριο εργασίας και την προστασία του εργαζόμενου από ενδεχόμενη απόλυση. (…)
Το δικαίωμα στην απεργία είναι πολύτιμο. Αλλά μια απεργία αυτή τη στιγμή δεν είναι σοφή επιλογή, αν μη τι άλλο και λόγω του κινδύνου μόλυνσης από κορωνοϊό σε υπερπλήρεις αμαξοστοιχίες. Το τρένο είναι ένα σημαντικό μέσο μεταφοράς, η σημασία του οποίου θα αυξηθεί λόγω του οικολογικού προσανατολισμού. Εάν η GDL συνεχίσει να αποδυναμώνει τον σιδηρόδρομο τώρα, θα βλάψει τελικά τους εργαζόμενους».
Γερμανία, χώρα μετανάστευσης
Με αφορμή την συμπλήρωση 60 χρόνων από την σύναψη της διακρατικής συμφωνίας ανάμεσα στη (Δυτική) Γερμανία και την Τουρκία για την μετανάστευση τούρκων εργατών, το SPIEGEL online αναφέρεται στην τελετή προς τιμήν των πρώτων φιλοξενούμενων εργατών, παρουσία και της Άνγκελα Μέρκελ: : «Λόγω της έλλειψης εργαζομένων την περίοδο του „οικονομικού θαύματος", η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας συνήψε αρκετές διακρατικές συμφωνίες από το 1955 - συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας. Εν τω μεταξύ, η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας υποδέχτηκε εργάτες από χώρες όπως το Βιετνάμ και η Μοζαμβίκη. Η γερμανοτουρκική συμφωνία του 1961 ρύθμιζε την πρόσληψη εργαζομένων από την Τουρκία. Σήμερα περισσότεροι από 2,8 εκατομμύρια άνθρωποι με τουρκικές ρίζες ζουν στη Γερμανία.
Τούρκοι, φιλοξενούμενοι εργάτες, στην Κολωνία, 1965
Η Επίτροπος σε ζητήματα ένταξης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, Ανέτε Βίντμαν-Μάουτς (CDU), περιέγραψε τις διακρατικές συμφωνίες ως ένα „βασικό κομμάτι της γερμανικής ιστορίας". Οι αποκαλούμενοι Gastarbeiter (γκασταρμπάιτερ - φιλοξενούμενοι εργάτες) έχουν συμβάλει καθοριστικά στην οικονομική ισχύ της χώρας, ενώ εκείνη την εποχή ο όρος κοινωνική ένταξη ήταν ακόμα άγνωστος».
Χρύσα Βαχτσεβάνου
